آلوده نفرت و خشم آدمها نشویم.

خود را آلوده نفرت و خشم آدمها نکنیم. چشم های ما دنیای درونیمان را نشان میدهند و چشم های ما آنطور که ذهن ما فکر می کند و تفسیر میکند، به دنیا و اتفاق های آن نگاه می کند. گویی که چشم هایمان به دنیایی دیگر متصل هستند و بسیاری از تصاویر آنطور که به واقع وجود دارند، وارد مغز ما نمیشوند. اگر در جهان درونیمان نفرت خشم و قضاوتی بی انتها وجود داشته باشد، به احتمال بسیار زیاد آدمها و رفتارهایشان همه در جهت آن خشم درونمان معنا پیدا میکند. مثلا بسیاری از رفتارهای خوب یک آدم را نمیتوانیم وارد مغزمان کنیم و فقط منتظر هستیم تا رفتاری انجام دهد که بتوانیم منظور خاصی را برداشت کنیم و متوجه شویم میخواهد حمله کند، سپس توجیه خوبی داریم که خشمگین باشیم، حالا که خشمگین هستیم مجوز حمله داریم و میتوانیم قضاوت کنیم و متنفر باشیم.

دنیای درونی ما آدمها همیشه پنهان و درونی نیست…

در بسیاری از رفتارها، صحبت کردن ها، برخورد ها و کلماتمان، دنیای درونیمان لو میرود.خیلی سخت نیست که دنیای درونیمان را بشناسیم اما اغلب این شناخت میتواند ما را متعجب کند و یا حتی بترساند. وقتی به تفسیرهایمان به ماجراها و آدمها دقت میکنیم و یا به حرف زدن ها یا کلماتمان توجه میکنیم، میتوانیم گوشه ای از درونمان را ببینیم و آنجاست که صادق بودن با خودمان سخت ترین کار دنیا می شود. ممکن است سوال های زیادی از خودمان داشته باشیم، مثلا چرا اینقدر خشمگین هستم؟ چرا اینقدر احساس میکنم آدمها قرار است به من آسیب بزنند؟ چرا اینقدر متنفرم؟ چرا هیچ رفتاری را باور نمیکنم؟ چرا اینقدر حسادت میکنم؟ چرا نمیتوانم با دیگران صمیمی شوم؟  و هزاران چرای دیگر.

اگر به این بینش رسیدید که قادر هستید دنیای درونی خود را بهتر بیینید، حالا وقت آن است که مهربان باشید و به خویشتن خود نزدیک تر شوید. به آدمی که در آیینه به شما خیره شده است نگاه کنید. این آدمی که به ظاهر ناسازگار است، متنفر است، خشمگین است و دائم دیگران را قضاوت میکند، تجربه های تلخی در گذشته داشته است که امروز اینگونه رفتار میکند. این آدمی که روبه روی شماست زخم خورده است که حالا این چنین سعی میکند با حمله کردن از خودش محافظت کند.

این آدم درست در مسیر زندگیش بخاطر این شیوه رفتار امروزش مورد قضاوت، تحقیر، خشم و نفرت قرار گرفته است. اگر خاطره های مرتبطی پیدا کردید پیشنهاد میدهم یادداشتشان کنید، ما دنبال پیدا کردن مقصر نیستیم  بلکه هدف تغییر الگوی رفتاری ما با خودمان است. شاید زمانی اطرافیان ما با شیوه ای نا مناسب با ما رفتار کردند. هدف این است که اگر ما هم همان شیوه را داریم تکرار میکنیم متوقفش کنیم.

بنویسید چند سالتان بود؟ چه رفتاری با شما کردند؟ کجا ملو از خشم و نفرت شدید؟ کجا مورد قضاوت قرار گرفتید که حقتان نبود؟ کجا در اوج صمیمیت یکهو پشتتان خالی شد؟ آن موقع چه احساسی داشتید؟ الان که دارید مینویسد چه احساسی دارید؟ این احساس را در کجای بدنتان تجربه می کنید؟

متاسفانه سخت ترین خاطره های ما به به رفتار آدمهای مهم ما مثل پدر، مادر و … در دوران کودکی و نوجوانی ما برمیگردد. خاطره ها را بنویسد و حالا از خودتان بپرسید آیا اکنون من این رفتار ها را با دیگران انجام می دهم؟ مهم تر از آن ” آیا الان درست مثل رفتاری که والدینم با من داشتند با خودم رفتار میکنم؟” اگر جوابتان مثبت است، شما آلوده خشم و نفرت دیگران شده اید و رفتار های امروزتان مربوط به شخصیت اصیلتان نیست. توجه به همین موضوع به شما کمک میکند تا به رفتار های خودتان آگاه تر شوید. با خودتان مهربان باشید و نیازهایی که والدینتان نتوانسند برایتان برآورده کنند برای خویش برآورده کنید. اکنون تصمیم بگیرید شبیه به خودی که دوست دارید باشید و رفتار کنید.

برگرفته از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم